Çağ fısıltı dinlerken dünyanın bir ucundan
Çığlığımı duymadı inandığım insanlar
Kimisi kurşunlarla kimi öldü acından
Beni ancak sapanla tankı taşlayan anlar
Işıklar göz alırken sizi rehavet sardı
Nefisler inanmadı ölüm gediğin ardı
Surlarla çevrilmiştik büyük Osmanlı vardı
Ne oldu ki gelmiyor garip kollardı onlar
Kiminin gözünde yaş kiminin elinde taş
Kala kalmış ortada ne yurt belli ne de baş
Açlık, sefalet şimdi zulümlerle arkadaş
Başı kumda gömülü görmedim der yüz binler
Hava bulutlu şimdi rahmet yakın yağacak
Bunca mazlumun ahı zalimleri boğacak
Ümit varım atiden güneş doğdu doğacak
Acı bir tebessümle anılacak bu günler
Kalender göreni gör ettiğini gizlerken
Vuslat sevdası sarsın toprağını özlerken
Koyu karanlıklarda karıncayı izlerken
Değil olanı duymak kalbindekini dinler

Resim: Gülten DEMİR BİLEN